Superlatieven schieten tekort voor monsterzege op de nummer twee

Woensdag 15 maart, een dag waarop we na ruim een maand zonder een competitiewedstrijd eindelijk weer aan de bak mochten. Met een graad of 4 en het verdwijnen van de winterse neerslag was de ambiance op het sportpark goed, één waaraan je kon voelen dat het weleens een memorabele avond zou kunnen worden. Het team, inclusief schrijver des dezes, had er ontzettend veel zin in en dat was in de warming-up al terug te zien.

In het eerste blok van de competitie hadden we wat moeite met het creëren van kansen en dus werd vooraf nog een keer besproken wat er getraind was en wat er vandaag verwacht werd: diepgang achter de verdediging van de tegenstander. Doelstelling van deze wedstrijd was om met veel loopacties zonder bal vaker de 16 van de tegenstander in te duiken, waarbij het rendement nog niet eens van belang was. Dit laatste werd al snel in vergetelheid gebracht, want rendement dat was er, en hoe.

We startten de wedstrijd energiek en al na 10 seconden konden we gevaar stichten. Een foute pass van de tegenstander werd onderschept door Joëlle die met een voorzet Sanne probeerde te bereiken, een bal die helaas net verkeerd viel. En fin, de eerste kans was al gecreëerd en hadden, niet voor het laatst, de zestien van de tegenstander bereikt. Aan de overkant had de tegenstander niet veel in de pap te brokkelen. Hun enige gevaar kwam aan de rechterkant van de nummer 10, die had besloten om een raket op haar rug te installeren. Na een minuut of 8 werd ze na ons balverlies gelanceerd richting ons doel, maar de maan bereikte ze niet.

Tussendoor waren we zelf nog een aantal keer gevaarlijk geweest en kwamen steeds dichterbij een doelpunt. De energie die er in werd gelegd, zowel door de as als op de flank ging de ene na de andere diep, moest wel beloond gaan worden. In de 12de minuut kwam die beloning eindelijk: een afgeslagen corner werd opgepikt door Milou die op de hoek van de zestien de bal prachtig in de lange hoek plaatste: 1-0!

En toen werd de gasklep open gezet. De ene na de andere kans werd gecreëerd, elke bal werd ontzettend snel heroverd en er werd rustig opgebouwd van achteruit. Na een ruim kwartier wist Danique Joëlle weg te sturen, waarna Milou na een goede lage voorzet de 2-0 binnen kon schuiven. Een paar minuten later werden de loopacties van diezelfde Joëlle weer beloond, waar ze door Sanne met een De Bruyne-esque steekpass met buitenkant rechts oog in oog met de keeper werd gezet. De bal werd rustig in de lange hoek geschoven en de stand op 3-0 gebracht. Niet veel later leverde Joelle wederom een goede lage voorzet af, waarna Sanne uitstekend voor de keeper kwam en de 4-0 tegen de touwen schoot. Toen laatstgenoemde in de 27ste minuut na een dieptepass ook nog de vijfde kon binnenschuiven was het feest compleet. Nog geen half uur gespeeld en een 5-0 tussenstand tegen de nummer 2 van de competitie, wat maken we mee?

De trein had zijn eindbestemming nog niet bereikt en het feest ging de eerste helft nog even door. De Hollandse School werd uit de kast gehaald: opbouwen van achteruit, driehoekjes, diepgang zonder bal, tegengestelde loopacties, één-tegen-één passeeracties, lage en teruggetrokken voorzetten; Johan Cruyff zou trots zijn. Zowel het einde van de eerste helft als een groot deel van de tweede helft bleef de energie erin en werd kans op kans gecreëerd en bleef het niet bij vijf doelpunten. Via Jay, Joëlle, Danique, Milou (x2) en Sanne (x4) werd de score verder en verder uitgebreid en na de zoveelste goede voorzet van Joelle kon Jay de kers op de taart van deze monsterscore zetten: 15-0. Vijf-tien nul.