Strijdend Berghem Sport vecht zich terug naar een punt na vroege achterstand

Zaterdag 11 februari, vooraf een matchday waar je het als voetballer voor doet. De wedstrijdbespreking met eigen geanalyseerde beelden, een driekwartier durende busreis, een wedstrijd op het hoofdveld tussen de nummers 2 en 3 van de ranglijst en een team dat er ontzettend veel zin in had. Aangezien de gehele inboedel was meegenomen en onze teammanager Aat een mooie setting voor een camera had gespot werd er met de tegenstander geaccordeerd dat de wedstrijd gefilmd mocht worden; het complete plaatje voor een topper. Dat de thuisploeg uit de stad van Flipje ons echter niet zomaar ging laten winnen bleek maar eens aan de toegewezen kleedkamer, waar slechts 1 van de 3 aanwezige TL-buizen zijn werking had gevonden.

Voordat de wedstrijd kon starten werd ons door de coördinator van Theole geïnstrueerd dat er een minuut stilte gehouden zou worden voor de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië. Voor de scheidsrechter van dienst bleek het noodlot in deze ramp ook te hebben toegeslagen, waarin de beste man meerdere familieleden verloren heeft. Ontzettend diep respect dat deze man gewoon nog op het veld staat en een verdienstelijke wedstrijd floot. Niets dan lof en respect voor deze man.

Na een dergelijke minuut waarin je maar weer eens beseft dat voetbal de belangrijkste bijzaak in het leven is moest er natuurlijk wel nog gevoetbald worden. In de eerste minuut van de wedstrijd kon de eerste speldenprik van ons al waargenomen worden, waar een steekpass net niet goed viel maar wel een hoekschop opleverde. De start leek veelbelovend, maar de hamer die voetbal heet sloeg een paar minuten later ongenadig hard terug. Op de rand van ons strafschopgebied begon de spits van de tegenstander aan een tamelijk uitzichtloze solo, maar kracht en het nodige geluk bleek drie van onze verdedigers en de keeper te machtig. Een vroege achterstand, maar tijd genoeg om dit goed te maken. Echter, nog voordat de klok de tiende minuut had aangetikt, werd de start nog wat rampzaliger. Een van de vele lange ballen van de thuisploeg kon niet goed worden verwerkt waardoor de scherpe aanvaller van Theole alleen op de keeper af kon en onze achterstand vergrootte: 2-0.

Aangezien onze vorige ontmoeting op Tielse bodem geen succes was, is er vooraf het een en ander over het mentale aspect van het spelletje besproken. Met een vroege 2-0 achterstand in een topper is het duidelijk dat het een ontzettende lastige opgave wordt die veerkracht vergt. Dat het laatstgenoemde wel aanwezig is bleek uit de aanpak van de meiden in het vervolg van deze wedstrijd. Er werd niet constant op elkaar gezeurd en de mouwen werden maar eens opgestroopt.

Ondanks dat het in balbezit onrustig was werd er wel getracht om voetballend op zoek te gaan naar kansen, wat na een klein half uur spelen een prima aansluitingstreffer van Elize opleverde. Het spel speelde zich voornamelijk af op de helft van de tegenstander en stap voor stap kwamen we vaker in de zestien van de thuisploeg. De grootste kans volgde op slag van rust, waar Sanne door een schitterende steekpass van Milou oog in oog met de keeper werd gezet. Deze kon helaas een voet tegen de bal krijgen, waardoor we met een achterstand gingen rusten.

Aangezien we na de openingsfase van de wedstrijd de bovenliggende partij bleken, was er nog genoeg vertrouwen op een goede uitslag. Het spelbeeld veranderde in het tweede bedrijf nauwelijks, maar het was van onze kant te onrustig om tot kwalitatieve kansen te komen. Via de onvermoeibare Femke werd er op de rechterflank wat gevaar gecreëerd, maar de fysieke tegenstanders bleken ons vaak te machtig. Doordat deze laatste lijn van de tegenstander elke bal die ze voor hun voeten kregen ook nog eens richting de Waal wilde trappen, werd het lastig om tot kansen komen. Onze aanvallers en middenvelders moesten alle zeilen bijzetten om duels te winnen en hebben getracht voor elke bal te vechten, iets wat nodig was om in de wedstrijd te blijven en op zoek te gaan naar de gelijkmaker. De wedstrijd speelde zich wederom af op de helft van de zwart-gelen, maar door de lange halen moesten we op onze hoede blijven voor een counter.

Onze verdedigers, inclusief de invallers, toonden zich betrouwbaar en konden het meeste gevaar voorkomen. Een speciale vermelding hierbij voor Jessica, die na ruim vier maanden blessureleed een goede helft speelde waarin ze weinig tot geen duels verloor. Ondanks het geringe aantal echte kansen bleef eenieder vechten voor een resultaat. Een kleine vijf minuten voor tijd kwam er loon na werken: na een goede pass van Joëlle en dito aanname van Sanne besloot de tegenstander onze spits een gooi te geven binnen de witte lijnen van het strafschopgebied: penalty. Een gouden kans om een terecht punt te pakken, maar ga vlak voor het vestrijken van de speeltijd maar eens achter de bal staan. Onze aanvoerder Sanne nam deze verantwoordelijkheid en benutte de strafschop feilloos. De gelijkmaker was een feit en de ontlading was groot! 

In de minuten die volgden gingen we zelfs nog zoek naar meer, maar na een opstootje besloot de uitstekend fluitende leidsman voor het einde van de wedstrijd te fluiten. Er heerste wat onduidelijkheid of de wedstrijd was gestaakt of afgelopen, aangezien er toch nog ruim 5 minuten te spelen zou zijn. De scheidsrechter vond het aantal minuten extra speeltijd echter voldoende en gaf aan dat deze intense wedstrijd zijn einde had gevonden: 2-2.